Maand: februari 2019

Geplaatst op

Ambassadeurs power

Onlangs ontving ik het certificaat van het V&VN leertraject  voor Ambassadeurs Jeugdverpleegkundigen en Openbare Gezondheidszorg verpleegkundigen. De V&VN staat voor de beroepsvereniging van Verpleegkundigen en Verzorgenden Nederland.
Ik heb daar het volgende gezegd.

Boegbeeld, verpleegkundige, sociaal hervormer en statistica!

Over wie hebben we het? Natuurlijk over Florence Nightingale; grondlegger van de moderne verpleegkunde.

Evidence based Practice? Ook daar wist Nightingale al van. Ze werd de uitvindster van het pooldiagram. Ze was wereldwijd een van de eerste die grafieken gebruikte om veranderingen teweeg te brengen. Ze deelde groepen in categorieën en bracht zo de oorzaken van de mortaliteit van de slachtoffers van de Krim in kaart. Hieruit bleek dat verreweg de meeste doden stierven door omgevingsfactoren als slechte hygiëne. Ze stond voor Preventie “gezondenzorg is namelijk even belangrijk als ziekenzorg”!
Nog steeds de kernboodschap in de Publieke Gezondheidszorg.

Ik las een boek van Sanne Blauw met als titel ‘Het best verkochte boek ooit’ over hoe cijfers ons leiden, verleiden en misleiden.

Lees verder “Ambassadeurs power”
Geplaatst op

Fan

Ze was 11 jaar. Ze herinnerde zich het geluid van de vliegtuigen. De vlucht uit haar land. Midden in de nacht langs het hek bij de grens. Geholpen ( of flink opgelicht?) door smokkelaars. In Nederland waren er opeens andere regels op school en andere sociale omgangsvormen met mede leerlingen. Er was een juf die echt geïnteresseerd in haar was en in de pauzes stond er een pleinwacht. Alles was zo anders dan in haar thuisland.

Ze kwam op het spreekuur naar aanleiding van de screening voor 10 jarigen. Nu zat ze voor mij, samen met haar vader. Een vriendelijke man op leeftijd, die mij beleefd begroette. Hij was niet gewend om een vrouw de hand te schudden. Ik vroeg hoe het ging met de gezondheid van zijn dochter. Slaapt ze goed, ondanks haar herinneringen? Ze zei dat het moeilijk was soms. Haar vader knikte vriendelijk, zij vertaalde wat hij zei. “Alles gaat goed. Hulp is niet nodig”. Hulp is iets wat in de cultuur van het thuisland niet gebruikelijk is om te aanvaarden.

Onverwachts ontmoette ik hen weer. Dit keer bij een huisbezoek. Ze hadden een aantal vragen, waarop ik een afspraak maakte bij hen thuis. Ik vertelde over onze Jeugdgezondheidszorg, en wat wij kunnen betekenen voor mensen zoals zij. Mensen die gevlucht zijn uit een land met oorlog.

Samen met een welzijnswerker als vertaler zat ik aan de thee op hun lange bank. De man des huizes glimlachte, hij herkende me uit het straatbeeld op mijn bakfiets .

We spraken over de moestuin, over de kinderen en over de gezondheidzorg in Nederland. Ik vertelde wat ik doe, en wat ik kan doen voor hen, als Jeugdverpleegkundige. Vragen van moeder over gezonde voeding en gewicht kwamen op tafel. Na een tijdje stapte ik weer op.

Een half jaar later zag ik op mijn spreekuur weer een kind uit dit gezin. Ik zag een mooi meisje, ze lachtte zo leuk en vertelde over haar vriendinnen op school. De gehoortest was goed. Dat betekent dat we het reguliere zorgpad kunnen vervolgen. Aan het einde van het contactmoment, zoals de spreekuur tijd heet, zei ze: “de groeten van mijn moeder, want zij is groot fan van u!”