Op de Dag van de Verpleging deed Nurse Academy een oproep aan verpleegkundigen om een collega in het zonnetje te zetten. Dit leverde een stortvloed aan leuke, bijzondere en inspirerende verhalen op. We maakten een selectie uit de inzendingen. Lees hier het persoonlijke verhaal van jeugdverpleegkundige Corinne Kirpestein.
“Ik belde een vrouw wiens man positief getest was op corona en in korte tijd ernstig was verslechterd. Hij lag aan de beademing en werd overgeplaatst naar een ander ziekenhuis. Zelf moest de vrouw in quarantaine blijven en kon daarom geen afscheid van haar man nemen. Het enige wat ze kon doen, was wachten op een telefoontje van het ziekenhuis. Ze wilde haar kinderen niet belasten, dus die belde ze niet. Maar ze was in complete ontreddering. Ik vond het heel aangrijpend.”
Corinne Kirpestein werkt 24 uur per week als jeugdverpleegkundige in de jeugdgezondheidszorg (JGZ) bij GGD Gelderland-Zuid en heeft spreekuren op 23 verschillende basisscholen. Daarnaast is ze ambassadeur van de jeugdgezondheidszorg. De uitbraak van covid-19 zorgde tijdelijk voor een compleet andere invulling van haar werkzaamheden: ze deed bron- en contactonderzoek bij de coronacrisisdienst van de GGD.
Adviseren, monitoren en zo nodig doorverwijzen
“Als JGZ-verpleegkundige werk ik met kinderen in de leeftijd van vier tot twaalf jaar. Op elke basisschool is een team van de jeugdgezondheidszorg werkzaam. De samenstelling van dit team kan per regio verschillen. In Gelderland-Zuid werken jeugdverpleegkundigen samen met doktersassistenten, jeugdartsen en logopedisten. Ik vind het belangrijk om dicht bij kinderen, ouders en hun leefomgeving te staan, en van daaruit te kijken hoe ik mijn steentje kan bijdragen. Voor mij persoonlijk betekent dit: professionaliteit combineren met barmhartigheid. Wat is een gezonde leefstijl? Hoe krijgt dat vorm binnen een gezin? En hoe zorgen we ervoor dat kinderen alles krijgen wat ze nodig hebben tijdens het opgroeien? Om dit te realiseren onderhoud ik intensief contact met zowel de kinderen en ouders, als interne begeleiders, leerkrachten en de directie op scholen. Het is immers belangrijk dat zij ons weten te vinden wanneer er bijvoorbeeld zorgen zijn over kinderen of vragen over de ontwikkeling en veiligheid binnen het gezin.”
Sinds vorig jaar is Corinne ambassadeur van de jeugdgezondheidszorg. “Ik vind het belangrijk dat de betekenis van preventieve zorg voor een gezonde jeugd sterker geprofileerd wordt in onze samenleving, onder andere in de landelijke en plaatselijke politiek, wijkteams en andere organisaties. Ook blijkt onze aanwezigheid op scholen niet bij iedereen bekend. Als ambassadeur zorg ik dat kinderen tot achttien jaar, ouders en scholen weten dat de jeugdgezondheidszorg laagdrempelig beschikbaar is voor advies, monitoren en zo nodig doorverwijzen. Zo kunnen zij ons benaderen voor opvoedingsondersteuning en vragen over de ontwikkeling van het kind, zowel lichamelijk als psychisch. Bij jongeren kun je bijvoorbeeld ook denken aan vragen als: hoe ga ik om met alcohol- en mediagebruik?”
Bron- en contactonderzoek
Op 16 maart 2020 sloten de scholen in verband met de uitbraak van het coronavirus. Hierdoor werden de spreekuren van Corinne gestaakt. “In onze regio steeg het aantal coronabesmettingen snel, waardoor het werk voor de afdeling Infectieziekten ook enorm toenam. Ik ben gevraagd om bij te springen in het casuïstiekteam van de GGD. Hier heb ik bron- en contactonderzoek gedaan bij de mensen die positief testten op corona. Aan de hand van telefonisch contact lichtte ik de leefregels voor thuisisolatie toe. Vervolgens ging ik na met wie hij of zij in contact was geweest. Deze contacten informeerden we over de maatregelen die voor hen golden. Daarnaast gaven we veel informatie over het ziektebeeld: wat konden mensen verwachten aan klachten? Tijdens mijn werkzaamheden binnen het casuïstiekteam kreeg ik veel persoonlijke verhalen te horen. Het ene verhaal was nog schrijnender dan het andere. Het was fijn om hierover te praten met collega’s.
Ik ben trots dat we in zo’n korte tijd met hart en ziel gewerkt hebben aan het opzetten van een crisisdienst. Aanvankelijk werkten ongeveer 16 mensen op de afdeling Infectieziekten en ineens werd het uitgebreid naar meer dan 200. Ik vond het mooi om dit samen met collega’s te doen. Het overkwam ons allemaal, en toch hebben we snel een manier gevonden om samen te werken in de strijd tegen het virus.”
Verbinding
Ondanks dat haar werk als JGZ-verpleegkundige even stil kwam te liggen, bleef Corinne betrokken. “Ik heb veel ouders tussendoor telefonisch benaderd, als ik bijvoorbeeld even thuis was. Dat waardeerden ze enorm. Ouders zaten ineens thuis met kinderen. Dat ging sommigen prima af, anderen vonden dat moeilijker. Er waren ook ouders die veel werkten en zich niet bewust waren dat hun beroep als cruciaal bestempeld was. Op die manier kon toch noodopvang op scholen geregeld worden. Ik heb geprobeerd om iedereen van de juiste informatie te voorzien. Ook heb ik scholen en andere samenwerkingspartners op de hoogte gesteld van mijn werkzaamheden binnen het crisisteam. Dat zorgt immers voor verbinding. En dat zag ik ook als mijn taak als ambassadeur: duidelijk maken dat de JGZ doorgaat, zij het door middel van telefonisch contact of beeldbellen. Ik wil graag volledig zijn in mijn werk en alles geordend afgewerkt hebben. Al is dit niet altijd mogelijk; het werk is namelijk nooit klaar.
Sinds de scholen in juni weer open mochten, heeft Corinne haar werkzaamheden als JGZ-verpleegkundige weer volledig opgepakt. “Ondanks dat de scholen weer opengingen, konden wij daar fysiek niet terecht. In de richtlijn van de PO-raad stond vermeld dat ouders niet toegelaten werden op scholen. Om die reden hebben wij op bovenschoolse locaties spreekuren georganiseerd met kinderen en hun ouders. Zo zaten we in de VIP-lounge van de voetbalvereniging, waar we – met inachtneming van de anderhalve meter – kinderen konden ontvangen. Intussen kan ik wel weer naar een aantal scholen toe, waar ik kinderen zie en nadien met de ouders bel. Ik ben ontzettend blij dat de scholen weer open zijn. Als één ding duidelijk is geworden, is het dat de JGZ op scholen een mooie combinatie is.
Omdat ik genoeg werk heb binnen de JGZ, kan ik momenteel geen bijstand verlenen aan het casuïstiekteam. Ik blijf echter wel op de achtergrond betrokken, zodat ik weer bij kan springen als het nodig is – en mijn werk dit toelaat.”
Bron: https://www.prelum.nl/het-ene-verhaal-was-nog-schrijnender-dan-het-andere