Met een zwaai open ik de deur van de teamkamer op school. Daar komen ze aan, moeder en dochter. Verlegen loopt Rosa achter haar moeder. Natuurlijk nemen we alle corona maatregelen in acht!
Welkom, zeg ik met een glimlach en we gaan aan de grote tafel zitten.
Mijn spreekuur op de basisschool is begonnen. Ook in coronatijd is de Jeugdgezondheidszorg beschikbaar voor ouders en kinderen. Belangrijk, want met elkaar kunnen we zorgen voor de gezondheid van kinderen. Dat de dingen die ik zoal tegenkom in mijn werk niet alleen gaan over zindelijkheid, groei en ontwikkeling blijkt wel uit het gesprek met Rosa en haar moeder.
Om moeder en dochter de gelegenheid te geven mij een beetje te leren kennen, vertel ik wat over mijn werk. Vertel dat we tenminste op twee vaste momenten in de basisschoolleeftijd onderzoek doen; We meten; lengte en gewicht, doen een ogen- en een gehoortest, in onze regio doen we dit op 6 en 11 jarige leeftijd.
Ik vertel ook dat de jeugdarts, de doktersassistente, de logopediste en de jeugdverpleegkundige het team van de Jeugdgezondheidszorg vormen op basisscholen. En dat de jeugdarts en de jeugdverpleegkundige spreekuren houden op basisscholen maar dat ouders en kinderen ons ook altijd kunnen bellen om iets te vragen en een afspraak te maken.
Dan vraag ik of ze wat willen vertellen over waarom ze hier zijn.
Moeder vertelt dat Rosa, die 11 jaar is en in groep 8 zit, het soms helemaal niet leuk heeft in de klas. Er zijn namelijk een paar meisjes die Rosa uitschelden. Ook sluiten ze haar weleens buiten de appgroep. Moeder vertelt en zo nu en dan beantwoordt Rosa ook een vraag.
“Wat doet dat eigenlijk met jou, Rosa”; vraag ik. Ze vertelt dat ze daardoor soms slecht slaapt en dat ze zich het liefst onzichtbaar maakt.
Uit mijn tas pak ik een tasje waarin ik mijn – gereedschap – bewaar. Bij deze gesprekken over pesten zet ik mijn beestenboel van Schleich dieren op tafel. Een leeuw, een schildpad en een pauw; ze reageren allemaal anders als er iets gebeurt. Ik vraag aan Rosa in welk dier zij zich weleens herkent. Ze zegt aarzelend: ” de schildpad”, want die trekt zich terug. Zo maakt ie zich onzichtbaar. We praten er even over door. Over hoe Rosa als een pauw zou kunnen leren reageren. De pauw staat rechtop en is trots op zijn verenpracht. Zo mag Rosa trots zijn op wie zij is. We praten verder over wat Rosa nog meer kan doen in een vervelende situatie. Ik zet een Playmobil poppetje neer. Dit stelt de leerkracht of ouder voor. Deze heeft als rol om Rosa te helpen. Het is belangrijk om te vertellen aan de juf of meester als er nare dingen gebeuren. Soms kan het handig zijn om te negeren wat iemand tegen je zegt. Denk dan aan de haas, die kan hard wegrennen. Als er iets gebeurt, kun jij er als een haas vandoor gaan.
Moeder geeft toestemming om waar Rosa mee zit terug te koppelen aan de juf. Fijn is dat. Dan kunnen we dit samen aanpakken. We maken een vervolgafspraak. Moeder wil graag meer horen over cyberpesten, het gezond omgaan met social media. Ook hoort ze graag meer over het versterken van het zelfvertrouwen van Rosa en de SOVA training die het sociaal wijkteam aanbiedt. In mijn Kinddossier https://jgz.ggdgelderlandzuid.nl/mkd/ kan ze de adviezen nog eens rustig nalezen. Maar ook op de website van GGD Gelderland Zuid https://jgz.ggdgelderlandzuid.nl/kind-en-opvoeden/basisschoolkind/
Weer zwaait de deur open. Dit keer lopen moeder en dochter met een gevoel van opluchting en een lach de deur uit. Kijk, daarom werk ik nu zo graag als jeugdverpleegkundige! Met woord en daad inzetten op de lichamelijke en psychische gezondheid van kinderen!